Na samom početku nove 1967. godine, započela je partijska kampanja za proslavu 30 godina od dolaska Josipa Broza Tita na čelo Komunističke partije Jugoslavije. Ova „veličanstvena“ ideja obeležavanja trenutka kada je Tito preuzeo kormilo i promenio sudbinu Jugoslavije dobila je podršku i od partijske organizacije Filozofskog fakulteta. U okviru kampanje zakazan je „otvoren partijski sastanak“ na kojem su prisustvovali članovi radnog kolektiva i studenti, nezavisno od toga da li su posedovali „crvenu knjižicu“.
Na sastanku, posle uvodnog govora sekretara fakultetske partijske ćelije, prvi se javio profesor Ljubomir Tadić. Njegova izjava, međutim, izazvala je šok i nevericu među prisutnima. Tadić je zahtevao od Tita da podnese izveštaj o svom radu Partiji umesto da se bavi proslavama svojih jubileja. Ova izjava, koja je narušila ustaljeni tok partijskih sastanaka, odmah je završila sastanak. Dragoljub Mićunović je kasnije opisao ovaj trenutak kao „jedinstvenu demonstraciju javne upotrebe uma“. Zapisnik sa sastanka, koji je ubrzo prosleđen višim partijskim instancama, nikada nije dostigao Tita, a njegovo postojanje ostalo je nepoznato sve do kasnijih političkih previranja.
Ljubomir Tadić, rođen 14. maja 1925. godine u Crnoj Gori, bio je borac za osnovna ljudska prava i slobodu. Učestvovao je u Narodnooslobodilačkom ratu protiv fašizma, a nakon rata posvetio se obnovi zemlje i obrazovanju. Njegova politička karijera, iako je imala potencijal, nije bila prioritet u njegovom životu; Tadić je izabrao akademsku karijeru i javne nastupe koji su postali sastavni deo njegovog intelektualnog života.
Tokom svog života, Tadić je često isticao važnost kritičkog razmišljanja. Njegova iskustva iz rata, gubitak bliskih članova porodice i suočavanje sa ideološkim besmislicama oblikovali su njegovu političku misao. Njegova kritika autoritarizma i partikularizama postala je sve izraženija tokom 1960-ih godina, kada je Tadić postao jedan od najistaknutijih kritičara tadašnjeg sistema.
Godine 1968. došlo je do masovnih studentskih demonstracija u Beogradu, inspirisanih događajima u Parizu. Tadić je bio na čelu tih protesta, pozivajući na samoupravljanje i kritikujući postojeći režim. Njegov aktivizam nije prošao nezapaženo i ubrzo su usledile represivne mere prema njemu i drugim intelektualcima. U julu 1968. godine, Tadić je izbačen iz Partije, čime je okončana njegova partijska karijera, ali ne i njegov kritički angažman.
U godinama nakon toga, Tadić je nastavio da se bori za ljudska prava i pravnu državu. Podržavao je Srbe u Bosni i Hercegovini i bio aktivan u formiranju Senata Republike Srpske. Njegov angažman u političkom životu bio je obeležen stalnom kritikom autoritarnih režima, a njegov doprinos teoriji prava i filozofiji bio je značajan.
Tokom osamdesetih, Tadić je bio aktivan u podršci radnicima i obespravljenima širom Jugoslavije, posebno na Kosovu. Njegova kritika Ustava iz 1974. godine, koji je smatrao diskriminatornim prema Srbiji, bila je hrabra i otvorena. Kao jedan od osnivača Demokratske stranke, Tadić je igrao ključnu ulogu u njenom razvoju i definisanju strategije.
U svom dugom i plodnom životu, Tadić je ostavio značajan trag u srpskoj i jugoslovenskoj kulturi. Njegova filozofska i politička misao, zajedno sa hrabrošću da se suprotstavi autoritetima, učinila ga je jednim od najsvetlijih intelektualaca tog vremena. Iako su ga vlasti pokušale marginalizovati, Tadić je nastavio da se bori za pravdu i slobodu, postavši simbol otpora protiv autoritarizma.
Kroz sve svoje aktivnosti, Ljubomir Tadić je pokazao da je intelektualna hrabrost ključna za razvoj svake društvene zajednice. Njegov život i rad i dalje su inspiracija za nove generacije koje se bore za pravdu i ljudska prava.
