Srpski pesnik i dramski pisac Ljubomir Simović, rođen 1935. godine, preminuo je u Beogradu 2025. godine, kako je objavila izdavačka kuća Arhipelag. Simović, poreklom iz Užica, bio je jedan od najznačajnijih glasova u srpskoj književnosti, poznat po svojim pesmama, dramama, esejima i kritičkim radovima. Tokom svog obrazovanja na Filološkom fakultetu u Beogradu, diplomirao je istoriju jugoslovenske književnosti i srpskohrvatski jezik, a kao urednik studentskog književnog časopisa „Vidici“ i kasnije u kulturnoj redakciji Radio Beograda, ostavio je značajan trag u medijima.
Simović je objavio brojne pesničke zbirke, među kojima su „Slovenske elegije“ (1958), „Veseli grobovi“ (1961), „Poslednja zemlja“ (1964), „Subota“ (1976), „Um za morem“ (1982), i „Planeta Dunav“ (2009). Njegove drame, kao što su „Hasanaginica“, „Čudo u Šarganu“, „Putujuće pozorište Šopalović“ i „Boj na Kosovu“, izvođene su na pozorišnim scenama u zemlji i inostranstvu. Simović je takođe bio plodan esejista, napisavši knjige poput „Duplo dno“ i „Čitanje slika“ (2023), kao i dnevnik snova „Snevnik“ (1998) i roman „Užice sa vranama“ (1995).
Osim toga, autor je serije knjiga koje se bave aktuelnim književnim, kulturnim i političkim pitanjima, uključujući „Galop na puževima“ (1994), „Novi galop na puževima“ (1999), „Guske u magli“ (2005) i „Obećana zemlja“ (2007). Tokom svoje karijere, Simović je dobio mnoga priznanja i nagrade za svoj doprinos književnosti, a od 1994. godine bio je redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti.
Preminuo je dok je radio na knjizi pesama „Riba sa dva repa“, koja će biti objavljena u izdanju Arhipelaga. Akademik Miro Vuksanović je istakao da u savremenoj srpskoj književnosti nema pisca koji je dotakao visoke umetničke kote poput Simovića, koji je bio pesnik, dramski pisac, esejista i hroničar. Vuksanović je naglasio da je Simović bio autor koji je duboko promišljao svaku reč u svom stihu, a njegovi dramski radovi su bili prisutni na pozorišnim scenama širom Evrope i Japana.
Gojko Božović, pesnik i izdavač, smatra da sa smrću Ljubomira Simovića odlazi čitava epoha srpske književnosti i kulture. On je istakao da je Simović predstavljao spoj književnosti i angažmana u društvenim pitanjima, oslikavajući kroz svoje delo iskustva iz svakodnevnog života, kao i istorijske događaje. Božović je naglasio da je Simović u svojim pesmama i dramama uspeo da unese univerzalne teme u toponime Zapadne Srbije, čime je obogatio srpsku poeziju.
Simović je, prema Božoviću, bio klasičan pesnik koji je u svojim delima uspevao da spoji lokalne motive sa univerzalnim ljudskim iskustvima, a njegov rad ostavlja trajni pečat u srpskoj književnosti. Njegova poezija se često bavi svakodnevnim temama, dok su u novijim delima Beograd i Dunav postali simboli slobode i autonomije.
Na kraju, Ljubomir Simović ostaje ne samo kao jedan od najvažnijih pesnika srpske književnosti, već i kao kritički intelektualac i odgovorni građanin, čije delo će nastaviti da inspiriše generacije čitalaca i pisaca. Njegovo nasleđe i doprinos kulturi će se pamtiti i poštovati u godinama koje dolaze.
