Doktorand kod prof. Pavla Popovića, autor prve teze o Jovanu Skerliću, prof. dr Živomir Mladenović, otišao je 2011. godine, ostavljajući za sobom bogatu akademsku i literarnu zaostavštinu. Rođen 5. novembra 1910. godine u Donjem Ljubešu kod Aleksinca, Mladenović je bio poslednji živi predstavnik čuvene beogradske filološke škole. Njegovo poslednje delo, posvećeno velikom srpskom pesniku Lazi Kostiću, objavljeno je u njegovoj sto prvoj godini života, simbolizujući njegovu duboku povezanost s tradicijom srpske književnosti.
Mladenović je školovanje započeo u gimnazijama u Aleksincu i Kruševcu, a studije književnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu upisao je 1930. godine, diplomirajući 1934. Usavršavao se u Pragu i na Sorboni u Parizu, a svoju tezu o Jovanu Skerliću odbranio je 1940. godine pod vođstvom Aleksandra Belića. Nakon Drugog svetskog rata, radio je u Institutu za književnost, a zatim u Odboru za narodne umotvorine pri Srpskoj akademiji nauka i umetnosti (SANU), gde je proveo veći deo svoje karijere kao naučni savetnik.
Među njegovim najznačajnijim delima je i „Srpski realisti“, čije autorstvo nije priznato punih pedeset godina, ali je ipak objavljeno 2007. godine. Osim toga, Mladenović je radio na objavljivanju celokupne zaostavštine Vuka Stefanovića Karadžića, što je rezultiralo objavljivanjem u pet knjiga između 1973. i 1974. godine, uz njegovu opsežnu uvodnu studiju.
Živomir Mladenović bio je ekspert za srpski realizam, a otkrio je i nepoznatu dramu Laze Kostića „Okupacija“. Iako je kroz svoj rad ostavio značajan doprinos srpskoj kulturi, nikada nije bio nagrađen nekom od nagrada sa Vukovim imenom. Ipak, Mladenović je tokom svog života uživao poštovanje i priznanje mladih naučnika, što je za njega predstavljalo najveću nagradu.
U junu 2023. godine, na književnoj večeri u Požarevcu, jedan stariji gospodin je podelio svoje sećanje na razgovor sa Mladenovićem, ističući koliko su mu informacije iz tog razgovora bile značajne. Ovaj događaj podstakao je autorku tekstova da potraži i objavi Mladenovićeve memoare, koje je on napisao u svojoj devedeset i sedmoj godini.
U letnjim mesecima, autorka je odlučila da rukopis Mladenovića unese u kompjuter, kako bi ga sačuvala od mogućeg gubitka. Ovi memoari svedoče o njegovom jedinstvenom životnom putu, kako je uspeo da se uzdigne iz siromašnog okruženja u vrhunski naučni opus, uprkos svim preprekama. Ovi zapisi predstavljaju dragoceno svedočanstvo za nove generacije istraživača.
Autorka se prisetila svog prvog susreta sa Mladenovićem 2006. godine, kada je upoznala njegovu knjigu „Na izvorima narodne pesme“. Privučena kvalitetom i sadržajem dela, autorka je napisala opširan prikaz koji je, kako se ispostavilo, značajno uticao na njihovo prijateljstvo. Mladenović ju je pozvao u svoj dom, gde joj je poklonio svoja objavljena dela, a njihovo prijateljstvo trajalo je sve do njegove smrti 2011. godine.
Kroz ovaj odnos, autorka je imala pristup bogatoj biblioteci i dokumentima Mladenovića, koji su inspirisali mnoge njene kasnije radove. Njegov opus ostaje kao svedočanstvo za nove generacije istraživača, pozivajući ih da sagledaju i reinterpretiraju njegovo delo.
Mladenović je takođe ostavio dubok trag u Odeljenju za narodnu književnost pri SANU, a njegova studija o ovom Odeljenju smatra se ključnom za razumevanje njegovog rada. Njegova dela i memoari pružaju uvid u njegovu posvećenost nauci i kulturi, kao i u životne izazove s kojima se suočavao. Mladenović je bio istinski fenomen u srpskoj nauci, čije nasleđe nastavlja da živi kroz radove i sećanja onih koji su imali privilegiju da ga poznaju.
