Stanislav Vinaver, srpski pisac, prevodilac, književni kritičar, novinar i diplomata, napustio je ovaj svet 1. avgusta 1955. godine, ostavljajući iza sebe bogato nasleđe. Vinaver je bio jedna od najistaknutijih intelektualnih figura Srbije prve polovine 20. veka. Njegova erudicija, poznavanje jezika i duhovitost činili su ga jedinstvenim u književnom svetu. Mnogi su ga doživljavali kao epikurejca i hedonistu, što je možda bilo nepravedno, jer je njegova razbarušenost bila više intelektualne prirode.
Vinaverov prevod „Gargantue i Pantagruela“ Fransoa Rablea smatra se vrhunskim delom, koje je dodalo novu dimenziju lakrdijaškom pristupu Rablea. Njegov prevod „Dobrog vojnika Švejka“ Jaroslava Hašeka takođe je bio jedinstven, a „Pantologija novije srpske pelengirike“ iz 1920. godine predstavljala je reviju duhovitosti koja mu je donela brojne neprijatelje. Ipak, on je nastavio da dopunjava i objavljuje svoje radove, što svedoči o njegovoj posvećenosti književnosti.
Rođen je marta 1891. godine u Šapcu, u jevrejskoj porodici. Njegov otac Avram bio je lekar, a osnovno obrazovanje stekao je u Šapcu, dok je gimnaziju završio u Beogradu. Vinaverove studije matematike i fizike započele su na Sorboni u Parizu, ali su prekinute zbog njegovog učešća u Balkanskim ratovima i Prvom svetskom ratu, gde je služio kao poručnik.
Tokom rata, Vinaver je postao novinar i saradnik Presbiroa, preteče novinske agencije Srbije. Njegova prva knjiga, zbirka poezije „Mjeća“, objavljena je 1911. godine. Zbog poznavanja jezika i iskustva u novinarstvu, srpska vlada ga je slala u različite misije tokom rata, uključujući Francusku, Britaniju i Rusiju.
Nakon rata, Vinaver je nastavio da se bavi žurnalistikom. Bio je stalni saradnik dnevnog lista „Vreme“, a radio je i u Ministarstvu spoljnih poslova, gde je bio zadužen za štampu. Tokom tridesetih godina, radio je kao ataše za štampu u Bernu, Ženevi i Berlinu. Njegov rad bio je usmeren na pobijanje nepovoljne propagande o Jugoslaviji u stranim medijima.
Vinaverov patriotizam je imao značajan uticaj na englesku književnicu Rebeku Vest, koja je o Kraljevini Jugoslaviji napisala pozitivne kritike. Kao avangardni pisac, Vinaver se odredio kao ekspresionista i nije se ustručavao da dovede u pitanje stavove tadašnjih književnih kritičara, uključujući Skerlića i Popovića.
Tokom Drugog svetskog rata, Vinaver je bio ratni zarobljenik u Nemačkoj, gde je ostavio zanimljiva sećanja. Njegova knjiga „Godine poniženja i borbe“ objavljena je 1945. godine i odražava drugačiju vrednosnu orijentaciju u poređenju sa njegovim prethodnim radovima. U posleratnom periodu, Vinaver se vratio književnom radu i novinarstvu, nastavljajući da doprinosi srpskoj kulturi.
Umro je 1. avgusta 1955. godine u Niškoj banji, ostavljajući neizbrisiv trag u srpskoj književnosti. Kao neprevaziđeni kozer, Vinaver je ostavio prazninu koja se do danas oseća u srpskoj literaturi. Njegovo delo i život svedoče o izuzetnom intelektualnom i umetničkom doprinosu koji je imao tokom svog života, a njegovo nasleđe i dalje inspiriše nove generacije pisaca i kritičara.
