Najvažnija tema koja se pojavila u poslednje vreme jeste pitanje prisvajanja srpskog kulturnog blaga u bivšim jugoslovenskim republikama. Ova situacija je postala posebno izražena u svetlu nedavnog postupka zvaničnika iz Sarajeva, koji su Povelju Kulina bana, značajan dokument iz 12. veka, poslali zapadnim institucijama kao simbol bosanske državnosti. Profesor dr Viktor Savić, istoričar i stručnjak za srpsku pismenost, komentariše ovaj fenomen kao pokušaj stvaranja novih kulturnih identiteta koji imaju za cilj da umanje značaj srpske kulture i identiteta.
Prema Saviću, takvi postupci ne predstavljaju samo falsifikovanje istorije, već i širu strategiju multiplikacije identiteta. U ovom kontekstu, srpski identitet postaje samo jedan od mnogih, čime se pokušava da se umanji njegova važnost i značaj. Savić ukazuje na to da se baština koja je nastala pod okriljem Srpske pravoslavne crkve i pisana na ćiriličnom pismu, sve više prisvaja od strane Bošnjaka. Tako je i Čajničko jevanđelje, staro više od 500 godina, proglašeno bosanskim spomenikom kulture, uz obrazloženje da je pripadalo nepostojećoj bosanskoj pravoslavnoj crkvi.
Profesor Savić ističe da je ovaj trend posebno izražen u Sarajevu, gde su se u poslednjih 15 godina zabeleženi značajni napori na prikupljanju i objavljivanju radova o srednjovekovnim spomenicima, koji su, prema njegovim rečima, u osnovi srpski, ali se predstavljaju kao bosanski. On upozorava da iza takvih inicijativa stoji revizionizam i selektivno tumačenje istorijskih činjenica, koje su prilagođene savremenim ideološkim potrebama.
U svojoj analizi, Savić naglašava da je Bosna u srednjem veku bila deo šire teritorijalne jedinice koju su činile srpske zemlje, i da su mnogi dokumenti iz tog vremena, uključujući Povelju Kulina bana, pisani na srpskom jeziku i ćirilici. On objašnjava da je Povelja Kulina bana zapravo zakletva jednog lokalnog upravitelja, a ne dokaz samostalnosti bosanske države, budući da je Bosna u to vreme bila deo feudalne strukture Srbije.
Prema njegovim rečima, politički i kulturni identiteti se ne kreiraju bez razloga, već s ciljem da se umanji ili čak potpuno negira srpski identitet. Savić dodaje da mnogi od natpisa i spomenika iz srednjovekovne Bosne jednostavno ne mogu biti okarakterisani kao „bosanski“, jer se moraju analizirati u kontekstu šireg kulturnog i istorijskog nasleđa.
Osim toga, profesor Savić ističe da su sačuvani natpisi i rukopisne knjige iz tog perioda gotovo uvek povezani sa srpskom kulturnom tradicijom. On napominje da je kulturno strujanje između severozapadne i centralne srpske zemlje bilo konstantno, unatoč pokušajima da se to negira u današnjoj političkoj klimi.
U zaključku, Savić poziva na kritičko razmatranje istorijskih dokumenata i baštine, naglašavajući potrebu za objektivnim pristupom u proučavanju srpske kulturne istorije. On smatra da je ključno prepoznati i osvetliti pravu prirodu kulturnih spomenika i njihovog značaja za srpski identitet, kako bi se sprečilo njihovo dalje prisvajanje i falsifikovanje. U svetlu ovih izazova, jasno je da će se borba za očuvanje srpskog kulturnog nasleđa nastaviti, a istina o bogatoj istoriji i tradiciji srpskog naroda mora biti zaštićena i promovisana.
