Miomir Petrović je nedavno objavio roman „Dionisije 1941: Moguća istorija Ivana Petrovića“, koji se fokusira na život jednog od najfascinantnijih glumaca iz prošlog veka, Ivana Petrovića. Ovaj srpski glumac, koji je živeo između dva svetska rata, postao je svetski poznat, a njegovo ime je često bilo u vezi sa Holivudom. Petrović, autor romana, ističe kako je intrigantna ličnost Ivana Petrovića inspirisala njegovo istraživanje, koje je započeo kada je čuo za njega kroz tematske podsetnike Jugoslovenske kinoteke.
Roman se bavi životom Svetislava Petrovića, koji je postao Ivan Petrović, i njegovim usponom u svetu filma, kao i njegovim doprinosom svetskoj kinematografiji. Miomir Petrović opisuje svog prezimenjaka kao „lepog čoveka“ koji je bio talentovan i obrazovan, govorio je više jezika, uključujući nemački i mađarski, a bio je i plivačka zvezda na Olimpijadi 1912. godine. Tu je upoznao i budućeg reditelja Miklosa Kertesza, poznatog kao Majkl Kertis, koji je režirao čuveni film „Kazablanka“.
Ivan Petrović je postao poznat kao glumac nemih filmova, a 1928. godine je prvi put posetio Jugoslaviju, gde je dobio orden Svetog Save. Njegova popularnost bila je tolika da su ga obožavaoci dočekivali s oduševljenjem, a žene su se doslovno bacale pod točkove njegovog automobila kako bi privukle njegovu pažnju. Njegova sličnost sa filmskim zvezdama tog vremena, poput Rudolfa Valentina, dovela je do toga da ga svetski mediji nazivaju njegovim naslednikom.
U romanu se istražuju i njegovi filmski radovi, uključujući melodrame i propagandne filmove koje je snimao tokom Drugog svetskog rata. Petrović naglašava kako su njegovi filmovi, iako su bili u okviru nacističke produkcije, često bili antiratni. Tokom rata, Ivan je ostao u Budimpešti i Minhenu, snimajući svoje najbolje filmove, ali je na kraju postao predmet kontroverzi zbog svojih uloga.
Nakon rata, Petrović nije bio denacifikovan jer nije bio član Nacional-socijalističke partije. Iako je snimio nekoliko filmova u Dalmaciji, nije uspeo da se vrati u Jugoslaviju zbog političkih prepreka. Miomir Petrović u romanu iznosi i zanimljive anegdote iz života svog prezimenjaka, uključujući i to kako je dobijanje ordena od kralja Aleksandra moglo biti veći greh nego igranje u nacističkim filmovima.
Pisac se osvrće na društvene promene i suvremene probleme, govoreći o konzumerizmu i njegovim negativnim posljedicama. Prema njegovim rečima, živimo u vremenu kada se ljudi takmiče u uspehu, a društvene mreže često prikazuju lažnu sliku sreće i uspeha. Petrović tvrdi da to dovodi do gubljenja komunikacije među ljudima i da se umetnost često gubi u potrošačkom društvu.
Petrović veruje da je pisanje i čitanje oblik terapije, jer omogućava ljudima da pronađu sebe u likovima koje su stvorili pisci. On naglašava kako umetnost mora biti angažovana i kako su umetnici često nesrećni dok traže svoj idealni lik kroz obožavanje. Njegova analiza života i dela Ivana Petrovića takođe se može protumačiti kao refleksija života umetnika u današnjem svetu.
U zaključku, Miomir Petrović se bavi pitanjem identiteta i umetničkog stvaralaštva, ističući kako umetnost i dalje ima snagu da oblikuje ljudske sudbine, uprkos izazovima modernog društva. Njegov roman „Dionisije 1941: Moguća istorija Ivana Petrovića“ je ne samo biografski prikaz jednog fascinantnog umetnika, već i kritika savremenog društva i kulturnih normi.
